Η δυναμη της αγανάκτησης

                                                  Της Αΐντας Σαρκισσιάν

«Εύχομαι να έχει ή να αποκτήσει ο καθένας από σας αυτή την κινητήρια δύναμη της αγανάκτησης. Είναι πολύτιμη.» Να πώς ένα βιβλίο μόλις 60 σελίδων, μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο όχι μόνο για τον μικρό Γαλλικό εκδοτικό οίκο που το ανέδειξε αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Την αναγκαιότητα να εξεγερθούμε σε ότι καταδυναστεύει τους αγώνες και τα κεκτημένα κοινωνικά δικαιώματα, μας υπενθύμισε με το βιβλίο του ο 93χρονος Εβραϊκής καταγωγής Γάλλος, Stephane Hessel. Ο πρώην αντιστασιακός και συνταξιούχος, πλέον, διπλωμάτης έχοντας συστρατευθεί εναντίον του ναζιστικού ολοκληρωτισμού, έχοντας φυλακιστεί και αποδράσει δίς από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην «ξανακερδισμένη» του ζωή, σε αυτή την δεύτερη ευκαιρία, αφιερώθηκε σε έναν σκοπό: να διαφυλάξει πώς τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα καταπατηθούν.   63 χρόνια μετά την συμμετοχή του στην εκπόνηση της Οικουμενικής Διακήρυξης του Ανθρώπου, στο βιβλίο του με τίτλο «Indignez-vouz!» (Αγανακτήστε!) τονίζει πώς σήμερα αυτές οι αρχές απειλούνται περισσότερο από ποτέ, ενώ η αδιαφορία και η ανοχή των νέων είναι η χειρότερη  απάντηση.

Η Ευρώπη του Νότου, ανταποκρίθηκε με θέρμη σε αυτό το κάλεσμα. Η κεντρική πλατεία Puerta del-Sol της Μαδρίτης, έδωσε την 15^η Μαΐου τον παλμό: Χιλιάδες νέοι ζητούν την μεταρρύθμιση του πολιτικού πεδίου, την κατάργηση των πολιτικών προνομίων και την διατήρηση των προνοιακών μέτρων που απειλούνται από την πολιτική λιτότητας. Το κίνημα των Los Indignados (Οι αγανακτισμένοι), εκτός από τον χαρακτηρισμό τους χρωστούν και την ιδεολογική τους έμπνευση στον Stephane Hessel: «Αν σήμερα εξεγερθεί  μια ενεργή μειοψηφία, θα είναι αρκετή: έχουμε τη μαγιά ώστε να φουσκώσει η ζύμη». Δίχως κομματικές ταυτότητες, οι Ισπανοί επιμένουν σθεναρά στην διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος με κύριο μέλημα την πάταξη της ανεργίας. Το σύνθημα είχε δοθεί. 

Η 25^η Μαΐου είναι η μέρα που οι Έλληνες «Αγανακτισμένοι» θα φωνάξουν δυνατά προς τους Ισπανούς: «Ξυπνήσαμε!».  Η Πλατεία Συντάγματος, θα γίνει το σημείο συνάντησης όλων εκείνων που είδαν αυτόν τον έναν χρόνο λιτότητας να μειώνεται δραματικά το βιοτικό τους επίπεδο. Νέοι, γονείς με παιδιά, ηλικιωμένοι, εργαζόμενοι και άνεργοι συσπειρώνονται κάθε απόγευμα στις 18:00 για να διεκδικήσουν τα καταστρατηγημένα δικαιώματα τους. Οι συμμετοχή των πολιτών πρωτοφανής: μαζική, ειρηνική, δίχως κομματικούς χρωματισμούς ή παρείσφρηση οργάνων. Αυτή η «αληθινά ειρηνική εξέγερση», όπως την ορίζει και στο βιβλίο του ο συγγραφέας, θα αποτελέσει ωστόσο αφετηρία για επαναδιαπραγμάτευση του πολιτικού πεδίου  και μια ισχυρή πολιτική κρίση την 15^η Ιουνίου που θα βάλει την πολιτική ζωή της χώρας σε άλλη τροχιά. Οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, οι μικροπολιτικές και οι σκοπιμότητες που στιγμάτισαν όλη την μεταπολιτευτική περίοδο μοιάζουν να διανύουν τις τελευταίες μέρες τους.  Ο απαξιωμένος ρόλος της πολιτικής είναι γεγονός.

«Είναι καιρός να επικρατήσει η ηθική, η δικαιοσύνη, η ισορροπία»  - είναι κάτι που μας επισημαίνει στην μεγάλη εκοδτική του επιτυχία, ο συγρραφέας.  Παιδαριώδες ή ιδεαλιστικό, είναι αλήθεια πώς οι πολίτες έχουν μπεί σε μια τροχιά διεκδίκηση αυτών των ιδεών. Αναμένουμε την απόφανση της ιστορίας..

 

Συνέδριο «Η Κρίση του Τύπου» στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

       Διήμερο συνέδριο (25-26/5/2011) με θέμα «Κρίση του Τύπου: Η δύσκολη μετάβαση στη νέα ψηφιακή εποχή» διοργάνωσε το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. 

                                                                         Της Αΐντας Σαρκισσιάν 

       

 

        Μπορούμε να μιλάμε για σύγχρονο «θάνατο» της έντυπης δημοσιογραφίας και ποια τα αίτια του «τέλους των εφημερίδων»; Η νέα ψηφιακή εποχή μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά με τον Τύπο ή τον καταλύει;  

            «Ο θάνατος της δημοσιογραφίας δεν οφείλεται μόνο σε κακούς εκδότες αλλά και στους κακούς δημοσιογράφους.», δήλωσε ο δημοσιογράφος και δημιουργός του ντοκιμαντέρ «πεθαίνοντας για την Αλήθεια», Νίκος Μεγγρέλης. Οι διαπλεκόμενοι ιδιοκτήτες και εκδότες, το κυνήγι της τηλεθέασης και ο καθορισμός της ύλης με κριτήρια marketing οδήγησαν σε ένα απαξιωμένο προϊόν, σύμφωνα με τον ομιλητή. 

         «Ενώ τον 20ο αιώνα το πλούσιο περιεχόμενο ήταν η εγγύηση της επιτυχίας, σήμερα δεν έχει σημασία ποιός παράγει το πιο δημοφιλές περιεχόμενο αλλά ποιός γνωρίζει καλύτερα τις συμπεριφορές του κοινού και τις προτιμήσεις του.», τόνισε ο Αναπληρωτής καθηγητής του τμήματος, Νίκος Μπακουνάκης. Το διαδίκτυο, σύμφωνα με τον ομιλητή, έρχεται πρώτο σε αναγνωσιμότητα, αφήνοντας πίσω του τα έντυπα μέσα. 

          

       Την σταθερά καθοδική πορεία της κυκλοφορίας των εφημερίδων, επιβεβαίωσε και ο Πρόεδρος του τμήματος και Αναπληρωτής καθηγητής, Νίκος Λέανδρος, κάνοντας λόγο για μόλις 200.000 φύλλα  το 2011. 

       Η επιστροφή στην elite press και τον εξειδικευμένο τύπο είναι, σύμφωνα με τους δύο καθηγητές του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολισμού, η λύση για να υπερβεί ο Τύπος την βαθειά κρίση.

                                    Παρακολουθήστε το Συνέδριο: http://vimeo.com/24554229

Δώσε μου το εισιτήριό σου

                                                                                                                          Της Αΐντας Σαρκισσιάν 

     Υπάρχουν εκείνες οι μέρες που σε κάνουν να βλέπεις τη ζωή αλλιώς. Που ένα ασήμαντο (για τους άλλους)  γεγονός, σε βάζει σε σκέψεις για το υπόλοιπο της μέρας. Το “αλληλέγγυο κόλπο” επαναχρησιμοποίησης των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες, είναι σε όλους μας γνωστό: Περνάς στον άγνωστο συνεπιβάτη σου το εισιτήριο σου πριν αποχωρήσεις. Εμένα μου συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Είμαι στην πόρτα του λεωφορείου έτοιμη να κατέβω, όταν μια κυρία γύρω στα 50 μου πιάνει το χέρι στο οποίο κρατούσα το μειωμένο εισιτήριο μου. «Δώσε μου το εισιτήριό σου.» μου είπε. Δεν το περίμενα. Κατέβηκα από το λεωφορείο, συνέχισα τον δρόμο μου αλλά αυτή η φράση δεν μου πέρασε απαρατήρητη.

    «Είμαι 21, εκείνη 50 και τραβούσε το εισιτήριο από το χέρι μου», ήταν η σκέψη μου μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, την πλατεία Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά. Το ραντεβού είχε κλειστεί με συμφοιτήτριες σε ένα καφέ. Τα δέκα και πλέον άτομα που ζήτησαν την βοήθεια μας κατά τη διάρκεια της συνάντησης, με έπεισαν για άλλη μια φορά ότι η ανάγκη δεν κοιτά χρόνια και ηλικίες. Πόσο άδικο είναι όμως να ζητά ένας μεσήλικας τη βοήθεια από μια παρέα 20χρονων σε ένα καφέ; Πόσο αμήχανο να τραβά μια κυρία 50 ετών το εισιτήριο από μια φοιτήτρια; Άσχημο..πολύ.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Της Αΐντας Σαρκισσιάν

To να βλέπει κανείς το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας να έχει κατακλυσθεί από Μουσουλμάνους πιστούς για τον εορτασμό του Μπαϊραμιού είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η υπαίθρια προσευχή στην καρδιά της Αθήνας καλωσορίστηκε από τη μια με αυγά, με προσπάθειες προπηλακισμού και με ένα «Σαλαμαλέκουμ Αθήνα»  δια στόματος Κωστή Αϊβαλιώτη. Από την άλλη μεριά, συζητήθηκε ξανά η ανάγκη ανέγερσης λατρευτικού χώρου στην πρωτεύουσα, την μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν διαθέτει τζαμί.  Αν κάτι θα πρέπει όμως να μας μείνει από αυτή την πρωτοφανή εκδήλωση διαμαρτυρίας των Μουσουλμάνων  (διότι περί αυτού πρόκειται) είναι ο συμβολισμός της ίδιας της πράξης. Η κατάληψη των Προπυλαίων έθιξε το πατριωτικό μας αίσθημα επειδή διεξήχθη από αλλόθρησκους; Γιατί, άραγε, δεν αντιδρούμε με τέτοιο σθένος όταν καταλαμβάνεται ο χώρος με πορείες διαμαρτυρίας και συγκεντρώσεις, όταν βεβηλώνονται τα γλυπτά και οι προσόψεις των κτηρίων από σπρέι και γκράφιτι; Τελικά, στην ελευθερία έκφρασης υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά – ένα για εμάς, τους ντόπιους και  ένα άλλο για τους «Άλλους, τους ξένους»;

Για εκείνος που έσπευσαν να πουν ότι τα Προπύλαια είναι ο συμβολισμός του Ελληνικού Διαφωτισμού, ίσως θα πρέπει να απαντήσουμε ότι «όλα είναι σχετικά». Ο χώρος ή το γλυπτό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου του Ε’, δεν καθιστούν από μόνα τους ιστορία αν εμείς δεν τα αντιλαμβανόμαστε και δεν τα σεβόμαστε ως τέτοια. Και εδώ εγείρεται ένα ερώτημα που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ποιος ορίζει τι θα πρέπει να νοείται ως σύμβολο και άρα θα είναι καθολικά αποδεκτό από τους πολίτες ως τέτοιο; Με άλλα λόγια, υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που να μας ενώνει όλους, υπάρχει ένας συμβολισμός που μπορεί να μείνει αλώβητος από τις επιμέρους προθέσεις μας;

 Κάποιοι ίσως σπεύσουν να ονομάσουν τη σημαία κάθε κράτους ως το υπέρτατο σύμβολο. Τι γίνεται όμως με αυτούς που δεν συμφωνούν με την ιδέα του έθνους, είναι υπέρ της  κατάλυσης των συνόρων και αντιμετωπίζουν τη σημαία όπως ένα κομμάτι πανί; Το κάψιμο άλλωστε της σημαίας δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Τα αντιαμερικανικά συνθήματα συντρόφευαν σχεδόν πάντοτε το κάψιμο της αμερικανικής σημαίας και ένας αγώνας μεταξύ Ελλάδας-Αλβανίας είναι συνώνυμος του καψίματος της Ελληνικής και Αλβανικής σημαίας αντίστοιχα, από ακραίους χούλιγκαν (γιατί φίλαθλοι δεν μπορούν να ονομαστούν). Αν συλληφθεί κάποιος επειδή βεβήλωσε εθνικό σύμβολο, κάποιοι θα ανατρέξουν στο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης. Το κουβάρι πλέκεται ακόμη περισσότερο όταν έννοιες όπως ελευθερία έκφρασης γίνονται συνώνυμες της ασυδοσίας. Σε ποιο σημείο θα τεθεί το όριο ώστε να μην οδηγηθούμε σε εριστικές, ακραίες συμπεριφορές που θίγουν το κοινό αίσθημα; Και εντέλει, όταν επιστρατεύουμε το αίσθημα της πατριδολατρείας αντιδρώντας στους αλλόθρησκους που κατέλαβαν προκλητικά τα Προπύλαια και την πλατεία Αττικής, ας σκεφτούμε και εκείνους που μαύρισαν με τα σπρέι τους την «Κοιμωμένη του Χαλεπά» στο Ά Νεκροταφείο Αθηνών.

Σαφώς και η  κατάληψη των Προπυλαίων ήταν ένας υπερβολικός τρόπος διαμαρτυρίας των Μουσουλμάνων για την ανυπαρξία τεμένους, αλλά προτού καταφύγουμε ξανά σε εθνικοφροσύνη, αξίζει να αναρωτηθούμε τελικά τι συνιστά την ιστορία του τόπου αν όχι τα σύμβολά της; Επειδή όμως παρατηρείται, πλέον, αποδυνάμωση των συμβόλων σε βαθμό απαξίωσης  καλούμαστε να ορίσουμε ξανά έννοιες και σύμβολα ή τουλάχιστον να αναθεωρήσουμε την έννοια της ελευθερίας έκφρασης. Ελευθερία έκφρασης σημαίνει ελευθερία παραγωγής και προαγωγής ιδεών που δεν βλάπτουν το αίσθημα των συνανθρώπων μας ή είναι η ασύδοτη έκφραση με κάθε μέσο και τρόπο, που φτάνει στα όρια της βεβήλωσης και του μηδενισμού;  Ελπίζω όχι το δεύτερο, είναι χαοτικό…

Δούναι και λαβείν

Της Αΐντας Σαρκισσιάν

Αν κάτι συγκρατήσαμε από τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν ήταν ούτε οι υποσχέσεις, ούτε οι αντιπαραθέσεις, ούτε η ανάδειξη νέων προσώπων στον πολιτικό στίβο. Είναι σαφές άλλωστε ότι η τηλεοπτικές εμφανίσεις εντυπωσιασμού και η άκρατη εκλογολογία μας αφήνουν πλέον αδιάφορους και ως τηλεθεατές και ως πολίτες.  Όπως επίσης, το ουσιώδες δεν ήταν  η κόντρα του δημάρχου (πλέον) Γιάννη Μπουτάρη με τον Μητροπολίτη Άνθιμο, ούτε η θεαματική κατεδάφιση του  κτηρίου του ΝΑΤ από τον Νικήτα Κακλαμάνη λίγο πριν την εκπνοή της θητείας του. Αν κάτι συγκρατήσαμε ήταν το υψηλό ποσοστό πολιτών που επέλεξε να μη συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία, περνώντας τα δικά του μηνύματα στον πολιτικό κόσμο. Το μήνυμα ελήφθη αλλά η αποχή συνιστά, συνειδητά,  τη “νέα πολιτική θέση” ή είναι μήπως οι πολίτες “τιμωρούν” ένα πολιτικό σύστημα από το οποίο δεν έχουν  τίποτα πια να περιμένουν;

Μια από τις ερμηνείες που επιστρατεύθηκαν ήταν αυτή της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος μέσω της αποχής. Οι πολίτες έδειξαν την απογοήτευση και τη δυσαρέσκεια τους απέχοντας από τις εκλογές ή επιλέγοντας τα λευκά και άκυρα. Έχοντας απηυδήσει από τη σήψη του δικομματισμού, στήριξαν ανεξάρτητους υποψηφίους, μικρότερα κόμματα ή το κόμμα που τήρησε μέχρι τέλους την αντιμνημονιακή πολιτική γραμμή, το ΚΚΕ. (Άλλωστε, παρά τις εκτιμήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων, μεγάλος νικητής των εκλογών στέφθηκε το ΚΚΕ.) Το να απέχει όμως ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος συνιστά πολιτική πράξη, είναι δηλαδή ενσυνείδητη γροθιά στο στομάχι του δικομματισμού ή μήπως είναι το μέσο που επιμέρους ομάδες προσπαθούν να επικοινωνήσουν τα συμφέροντά τους τώρα που το ταμείον είναι μείον;

Οι κάτοικοι της Γαύδου σε μια προσπάθεια να αλλάξουν τους όρους του διαγωνισμού για τη σύνδεση του νησιού με την Κρήτη απείχαν μαζικά από τις εκλογές. Οι μηλοπαραγωγοί της Τοιχίου Καστοριάς αντιδρώντας στην μη καταβολή αποζημιώσεων για καταστροφή που υπέστη η παραγωγή τους δύο χρόνια πριν, δεν συμμετείχαν στην διαδικασία των εκλογών.. Πώς συνιστά η αποχή πολιτικό μήνυμα, αφού η αιτία που δεν προσήλθαν στις κάλπες οι ψηφοφόροι ήταν ότι δεν ικανοποιήθηκαν τα επιμέρους αιτήματα τους; Διανύουμε μια περίοδο μετάβασης, κάτι που σημαίνει ότι οι χρόνιες παθογένειες του δικομματισμού και οι άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες της πολιτικής και των πελατειακών  σχέσεων είναι ακόμη εδώ, δεν έχουν εξαλειφθεί. Ας μην κρυβόμαστε..μέχρι πρότινος, η ικανότητα του υποψηφίου να τακτοποιήσει την τάδε εκκρεμότητα μας ή να διορίσει την κόρη μας ήταν αυτή που όριζε την ψήφο μας.  Μήπως τώρα που τα ψέματα τελείωσαν, έκλεισε η στρόφιγγα των διορισμών και κόπηκαν τα “πακέτα”, δεν έχουμε πια λόγους να ψηφίζουμε;

Το να αναζητούμε τις ερμηνείες της αποχής και το “μήνυμα” των εκλογών κάθε άλλο παρά ευκόλως εννοούμενη διαδικασία είναι. Πέρα από τους κατά συνείδηση απέχοντες, πέρα από αυτούς που αδιαφορούν για τα κοινά ή δεν βρίσκουν ανάμεσα στα πρόσωπα των υποψηφίων τον έμπιστο αντιπρόσωπό τους υπάρχει μια μεγάλη μερίδα που δεν έχει τίποτα πλέον να περιμένει από την εκλογή του τάδε ή του δείνα. Εφόσον, επί σειρά ετών, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στηρίχθηκε σε παροχή προνομίων με αντάλλαγμα την στήριξη στις εκλογές (αλήθεια, δεν έχουμε ξεφύγει από την Δεληγιαννική εποχή!) φυσικό επακόλουθο ήταν να πάψει η στήριξη τη στιγμή που έπαψαν τα κονδύλια και οι χάρες. Οι πρώην ευεργετηθέντες γυρνούν την πλάτη στους άλλοτε χορηγούς τους.. τόσο απλά!  

Έφτασε η ώρα της κρίσης

Της Αΐντας Σαρκισσιάν

Το να είσαι δημόσιος υπάλληλος, ενάμισι-δύο χρόνια πριν, θεωρούνταν προνόμιο. Το να μπορείς να σπαταλάς το ένα τέταρτο του χριστουγεννιάτικου δώρου στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν, δεδομένο. Το να συνεννοείσαι με τον καταστηματάρχη να μην σου κόψει απόδειξη με αντάλλαγμα  να σου χαμηλώσει την τιμή, ρουτίνα. Όταν όμως  η κρίση χτυπά την πόρτα σου, θρονιάζεται στην καθημερινότητα σου και μπολιάζει τη σκέψη σου τη στιγμή που εσύ είσαι απροετοίμαστος, τότε καλείσαι να κάνεις μια νέα αρχή και μάλιστα γρήγορα.  Στο διάστημα που διανύουμε μάθαμε τι είναι τα spreads και πώς μπορούν να απειλήσουν τη σταθερότητα της χώρας, διαπιστώσαμε πως ένα μειδίαμα από τους εταίρους-δανειστές μας μπορεί να επηρεάσει την πορεία της οικονομίας, είδαμε πως είμαστε έρμαιο των αδυναμιών μας και κυρίως.. πως τα ψέματα και η εποχή της δημιουργικής λογιστικής τελείωσαν. Τίποτα δεν θυμίζει το χθες.

Πτώχευση, αποπληρωμή, επιτόκιο, πρόσθετα μέτρα, περικοπές, ΔΕΚΟ.. η ατζέντα των Μέσων καθημερινά. Σε τέτοιον βαθμό που κάθε τηλεθεατής έχει γίνει «ειδήμονας». Και αν αυτό που μας πονά περισσότερο είναι το δημοσιονομικό σκέλος με τις οικονομικές επιπτώσεις να μας βαραίνουν ολοένα και περισσότερο, ωστόσο αυτό που είναι ακόμη πιο ανησυχητικό είναι η  πτώχευση των θεμελιωδών αρχών. Δεν έχουμε πλέον εμπιστοσύνη σε θεσμούς, αρχές και κυρίως στα πρόσωπα που καλούνται να μας εκπροσωπήσουν. Σκάνδαλα και παρασπονδίες έχουν δει το φώς και όμως οι παρατάξεις κωφεύουν, κλείνουν τα αφτιά και σφυρίζουν αδιάφορα πετώντας διαφορετικά πορίσματα σε εξεταστικές που κάθε άλλο παρά αμερόληπτες είναι.  Οι ευθύνες σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς δεν βαραίνουν κανέναν- τι κι αν στις επιτυχίες έτρεχαν όλοι να επωφεληθούν; Η πτώχευση της πολιτικής είναι γεγονός και ίσως είναι μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους της κρίσης. Ακόμα και στο κατώφλι της κατάρρευσης δεν πληροφορηθήκαμε για την ρεαλιστική διάσταση της κατάστασης.. Η ενημέρωση, η πληροφόρηση και η μεταμέλεια ίσως και να εξασφάλιζαν τη συσπείρωση, αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

«Το νόμισμα έχει δύο όψεις» λέμε σήμερα, «ουδέν κακόν αμιγές καλού» έλεγαν οι αρχαίοι. Αν αναζητήσουμε μια καλή εκδοχή της σημερινής δεινής κατάστασης θα ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού κράτους. Πώς μπορεί να υποχωρήσει ο κρατικός γιγαντισμός που αποδείχθηκε τελικά η πηγή του κακού; Πώς θα αλλάξει η ιδεολογία που θέλει τα καλύτερα μυαλά της χώρας να θάβονται σε δημόσιες υπηρεσίες προκειμένου να εξασφαλίσουν τη μονιμότητα; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε τις δυναμικές της χώρας ώστε να καταπολεμηθεί η εισαγωγό-μανία που μας κατακλύζει; Ένα πλήθος από ζητήματα ψάχνουν λύση, σκοντάφτοντας σε πελατειακές σχέσεις, ψηφοθηρικές υποσχέσεις, συνδικαλιστικές αντιδράσεις και πολιτικά μηνύματα εντυπωσιασμού.

Αν η αισιόδοξη εκδοχή θέλει την κρίση να είναι η αρχή μιας νέας περιόδου - ιστορικής σίγουρα, εξυγιαντικής επίσης, ελπίζουμε – τότε η θετική σκέψη δεν αρκεί από μόνη της. Μια μακρά περίοδος σκληρής δουλείας και θυσιών μας περιμένει. Αυτό το γνωρίζουμε και θέλοντας ή μη το έχουμε αποδεχτεί .Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι αν θα επικρατήσει η καλή θέληση και ο προοδευτισμός ή η παράδοση των πολιτικών μαγειρεμάτων και του καιροσκοπισμού. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα μας κερδίσει η «παράδοση».

 

Ιντερνετικές αψιμαχίες και...αστοχίες!

Της Αΐντας Σαρκισσιάν

“Έριξαν το γάντι” για την επόμενη Κυριακή τα δίδυμα που θα διεκδικήσουν στον β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών την ψήφο μας και όλα αυτά με φόντο το ποσοστό αποχής από τις κάλπες να αγγίζει πανελλαδικά το 39% στον πρώτο γύρο, καταγράφοντας ιστορικό χαμηλό. Οι υποψήφιοι Γιάννης Σγουρός και Βασίλης Κικίλιας διεκδικούν την Περιφέρεια Αττικής. Στον Δήμο Αθηναίων “κατεβαίνουν” ως υποψήφιοι δήμαρχοι οι: Νικήτας Κακλαμάνης και Γιώργος Καμίνης, ενώ η συμπρωτεύουσα ψάχνει τον δήμαρχό της ανάμεσα στους Κώστα Γκιουλέκα και Γιάννη Μπουτάρη. Μέχρι όμως να βρει η ψήφος (έστω και αποδεκατισμένη) τον δρόμο της προς την κάλπη, ανατρέχουμε στις ιστοσελίδες των υποψηφίων για να πληροφορηθούμε για την ταυτότητά και το όραμα τους, το στρατηγικό πλάνο που υπόσχονται να υλοποιήσουν. Είναι εύχρηστοι, ευέλικτοι και κυρίως διαφωτιστικοί οι ιστότοποι τους;

Διαβάστε περισσότερα

http://ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=6470&category_id=4&Itemid=21