Έφτασε η ώρα της κρίσης

Της Αΐντας Σαρκισσιάν

Το να είσαι δημόσιος υπάλληλος, ενάμισι-δύο χρόνια πριν, θεωρούνταν προνόμιο. Το να μπορείς να σπαταλάς το ένα τέταρτο του χριστουγεννιάτικου δώρου στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν, δεδομένο. Το να συνεννοείσαι με τον καταστηματάρχη να μην σου κόψει απόδειξη με αντάλλαγμα  να σου χαμηλώσει την τιμή, ρουτίνα. Όταν όμως  η κρίση χτυπά την πόρτα σου, θρονιάζεται στην καθημερινότητα σου και μπολιάζει τη σκέψη σου τη στιγμή που εσύ είσαι απροετοίμαστος, τότε καλείσαι να κάνεις μια νέα αρχή και μάλιστα γρήγορα.  Στο διάστημα που διανύουμε μάθαμε τι είναι τα spreads και πώς μπορούν να απειλήσουν τη σταθερότητα της χώρας, διαπιστώσαμε πως ένα μειδίαμα από τους εταίρους-δανειστές μας μπορεί να επηρεάσει την πορεία της οικονομίας, είδαμε πως είμαστε έρμαιο των αδυναμιών μας και κυρίως.. πως τα ψέματα και η εποχή της δημιουργικής λογιστικής τελείωσαν. Τίποτα δεν θυμίζει το χθες.

Πτώχευση, αποπληρωμή, επιτόκιο, πρόσθετα μέτρα, περικοπές, ΔΕΚΟ.. η ατζέντα των Μέσων καθημερινά. Σε τέτοιον βαθμό που κάθε τηλεθεατής έχει γίνει «ειδήμονας». Και αν αυτό που μας πονά περισσότερο είναι το δημοσιονομικό σκέλος με τις οικονομικές επιπτώσεις να μας βαραίνουν ολοένα και περισσότερο, ωστόσο αυτό που είναι ακόμη πιο ανησυχητικό είναι η  πτώχευση των θεμελιωδών αρχών. Δεν έχουμε πλέον εμπιστοσύνη σε θεσμούς, αρχές και κυρίως στα πρόσωπα που καλούνται να μας εκπροσωπήσουν. Σκάνδαλα και παρασπονδίες έχουν δει το φώς και όμως οι παρατάξεις κωφεύουν, κλείνουν τα αφτιά και σφυρίζουν αδιάφορα πετώντας διαφορετικά πορίσματα σε εξεταστικές που κάθε άλλο παρά αμερόληπτες είναι.  Οι ευθύνες σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς δεν βαραίνουν κανέναν- τι κι αν στις επιτυχίες έτρεχαν όλοι να επωφεληθούν; Η πτώχευση της πολιτικής είναι γεγονός και ίσως είναι μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους της κρίσης. Ακόμα και στο κατώφλι της κατάρρευσης δεν πληροφορηθήκαμε για την ρεαλιστική διάσταση της κατάστασης.. Η ενημέρωση, η πληροφόρηση και η μεταμέλεια ίσως και να εξασφάλιζαν τη συσπείρωση, αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

«Το νόμισμα έχει δύο όψεις» λέμε σήμερα, «ουδέν κακόν αμιγές καλού» έλεγαν οι αρχαίοι. Αν αναζητήσουμε μια καλή εκδοχή της σημερινής δεινής κατάστασης θα ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού κράτους. Πώς μπορεί να υποχωρήσει ο κρατικός γιγαντισμός που αποδείχθηκε τελικά η πηγή του κακού; Πώς θα αλλάξει η ιδεολογία που θέλει τα καλύτερα μυαλά της χώρας να θάβονται σε δημόσιες υπηρεσίες προκειμένου να εξασφαλίσουν τη μονιμότητα; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε τις δυναμικές της χώρας ώστε να καταπολεμηθεί η εισαγωγό-μανία που μας κατακλύζει; Ένα πλήθος από ζητήματα ψάχνουν λύση, σκοντάφτοντας σε πελατειακές σχέσεις, ψηφοθηρικές υποσχέσεις, συνδικαλιστικές αντιδράσεις και πολιτικά μηνύματα εντυπωσιασμού.

Αν η αισιόδοξη εκδοχή θέλει την κρίση να είναι η αρχή μιας νέας περιόδου - ιστορικής σίγουρα, εξυγιαντικής επίσης, ελπίζουμε – τότε η θετική σκέψη δεν αρκεί από μόνη της. Μια μακρά περίοδος σκληρής δουλείας και θυσιών μας περιμένει. Αυτό το γνωρίζουμε και θέλοντας ή μη το έχουμε αποδεχτεί .Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι αν θα επικρατήσει η καλή θέληση και ο προοδευτισμός ή η παράδοση των πολιτικών μαγειρεμάτων και του καιροσκοπισμού. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα μας κερδίσει η «παράδοση».