Της Αΐντας Σαρκισσιάν
Αν κάτι συγκρατήσαμε από τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν ήταν ούτε οι υποσχέσεις, ούτε οι αντιπαραθέσεις, ούτε η ανάδειξη νέων προσώπων στον πολιτικό στίβο. Είναι σαφές άλλωστε ότι η τηλεοπτικές εμφανίσεις εντυπωσιασμού και η άκρατη εκλογολογία μας αφήνουν πλέον αδιάφορους και ως τηλεθεατές και ως πολίτες. Όπως επίσης, το ουσιώδες δεν ήταν η κόντρα του δημάρχου (πλέον) Γιάννη Μπουτάρη με τον Μητροπολίτη Άνθιμο, ούτε η θεαματική κατεδάφιση του κτηρίου του ΝΑΤ από τον Νικήτα Κακλαμάνη λίγο πριν την εκπνοή της θητείας του. Αν κάτι συγκρατήσαμε ήταν το υψηλό ποσοστό πολιτών που επέλεξε να μη συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία, περνώντας τα δικά του μηνύματα στον πολιτικό κόσμο. Το μήνυμα ελήφθη αλλά η αποχή συνιστά, συνειδητά, τη “νέα πολιτική θέση” ή είναι μήπως οι πολίτες “τιμωρούν” ένα πολιτικό σύστημα από το οποίο δεν έχουν τίποτα πια να περιμένουν;
Μια από τις ερμηνείες που επιστρατεύθηκαν ήταν αυτή της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος μέσω της αποχής. Οι πολίτες έδειξαν την απογοήτευση και τη δυσαρέσκεια τους απέχοντας από τις εκλογές ή επιλέγοντας τα λευκά και άκυρα. Έχοντας απηυδήσει από τη σήψη του δικομματισμού, στήριξαν ανεξάρτητους υποψηφίους, μικρότερα κόμματα ή το κόμμα που τήρησε μέχρι τέλους την αντιμνημονιακή πολιτική γραμμή, το ΚΚΕ. (Άλλωστε, παρά τις εκτιμήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων, μεγάλος νικητής των εκλογών στέφθηκε το ΚΚΕ.) Το να απέχει όμως ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος συνιστά πολιτική πράξη, είναι δηλαδή ενσυνείδητη γροθιά στο στομάχι του δικομματισμού ή μήπως είναι το μέσο που επιμέρους ομάδες προσπαθούν να επικοινωνήσουν τα συμφέροντά τους τώρα που το ταμείον είναι μείον;
Οι κάτοικοι της Γαύδου σε μια προσπάθεια να αλλάξουν τους όρους του διαγωνισμού για τη σύνδεση του νησιού με την Κρήτη απείχαν μαζικά από τις εκλογές. Οι μηλοπαραγωγοί της Τοιχίου Καστοριάς αντιδρώντας στην μη καταβολή αποζημιώσεων για καταστροφή που υπέστη η παραγωγή τους δύο χρόνια πριν, δεν συμμετείχαν στην διαδικασία των εκλογών.. Πώς συνιστά η αποχή πολιτικό μήνυμα, αφού η αιτία που δεν προσήλθαν στις κάλπες οι ψηφοφόροι ήταν ότι δεν ικανοποιήθηκαν τα επιμέρους αιτήματα τους; Διανύουμε μια περίοδο μετάβασης, κάτι που σημαίνει ότι οι χρόνιες παθογένειες του δικομματισμού και οι άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες της πολιτικής και των πελατειακών σχέσεων είναι ακόμη εδώ, δεν έχουν εξαλειφθεί. Ας μην κρυβόμαστε..μέχρι πρότινος, η ικανότητα του υποψηφίου να τακτοποιήσει την τάδε εκκρεμότητα μας ή να διορίσει την κόρη μας ήταν αυτή που όριζε την ψήφο μας. Μήπως τώρα που τα ψέματα τελείωσαν, έκλεισε η στρόφιγγα των διορισμών και κόπηκαν τα “πακέτα”, δεν έχουμε πια λόγους να ψηφίζουμε;
Το να αναζητούμε τις ερμηνείες της αποχής και το “μήνυμα” των εκλογών κάθε άλλο παρά ευκόλως εννοούμενη διαδικασία είναι. Πέρα από τους κατά συνείδηση απέχοντες, πέρα από αυτούς που αδιαφορούν για τα κοινά ή δεν βρίσκουν ανάμεσα στα πρόσωπα των υποψηφίων τον έμπιστο αντιπρόσωπό τους υπάρχει μια μεγάλη μερίδα που δεν έχει τίποτα πλέον να περιμένει από την εκλογή του τάδε ή του δείνα. Εφόσον, επί σειρά ετών, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στηρίχθηκε σε παροχή προνομίων με αντάλλαγμα την στήριξη στις εκλογές (αλήθεια, δεν έχουμε ξεφύγει από την Δεληγιαννική εποχή!) φυσικό επακόλουθο ήταν να πάψει η στήριξη τη στιγμή που έπαψαν τα κονδύλια και οι χάρες. Οι πρώην ευεργετηθέντες γυρνούν την πλάτη στους άλλοτε χορηγούς τους.. τόσο απλά!
