Της Αΐντας Σαρκισσιάν
Υπάρχουν εκείνες οι μέρες που σε κάνουν να βλέπεις τη ζωή αλλιώς. Που ένα ασήμαντο (για τους άλλους) γεγονός, σε βάζει σε σκέψεις για το υπόλοιπο της μέρας. Το “αλληλέγγυο κόλπο” επαναχρησιμοποίησης των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες, είναι σε όλους μας γνωστό: Περνάς στον άγνωστο συνεπιβάτη σου το εισιτήριο σου πριν αποχωρήσεις. Εμένα μου συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Είμαι στην πόρτα του λεωφορείου έτοιμη να κατέβω, όταν μια κυρία γύρω στα 50 μου πιάνει το χέρι στο οποίο κρατούσα το μειωμένο εισιτήριο μου. «Δώσε μου το εισιτήριό σου.» μου είπε. Δεν το περίμενα. Κατέβηκα από το λεωφορείο, συνέχισα τον δρόμο μου αλλά αυτή η φράση δεν μου πέρασε απαρατήρητη.
«Είμαι 21, εκείνη 50 και τραβούσε το εισιτήριο από το χέρι μου», ήταν η σκέψη μου μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, την πλατεία Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά. Το ραντεβού είχε κλειστεί με συμφοιτήτριες σε ένα καφέ. Τα δέκα και πλέον άτομα που ζήτησαν την βοήθεια μας κατά τη διάρκεια της συνάντησης, με έπεισαν για άλλη μια φορά ότι η ανάγκη δεν κοιτά χρόνια και ηλικίες. Πόσο άδικο είναι όμως να ζητά ένας μεσήλικας τη βοήθεια από μια παρέα 20χρονων σε ένα καφέ; Πόσο αμήχανο να τραβά μια κυρία 50 ετών το εισιτήριο από μια φοιτήτρια; Άσχημο..πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου